و آنگاه که دست هایمان
به وداعی تلخ بالا می آید
و فاصلۀ میان من و تو
کمتر از چهار بار زنگ ساعت است،
دل می بندم
به هر روز دیدنت
در خاطره ای از خاک و فیروزه
میان دیوار هایی سفید و پیر
که از ما جان می گرفتند
و از آنها جان می گرفتیم
و به صدای
فریادی،
خنده ای،
بغضی شاید،
از جنس یک دنیا بی خبری
...وآنگاه که اشک من ،
به زلالی دلبستگی تو،
از چشم هایم می گریزد
تا از خوابی بگوید
که رؤیای چهار سال را می نماید
دستت را به من بده
که دلتنگی مان در این روز پایانی
تمام ناشدنی ست!!!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر